Het kwaaie wijf [Arch.
nr. L1606-01]
1
zeg vrienden ik heb er toch zo een kwaai wijf
ik zal mijn trouwen eens gaan beklagen
dat duurt zo al een jaar of vijf
het verdriet zal mij de deur uit jagen
toch ben ik ene brave man
ik sloof en ik werk zoveel dat ik kan
ik was en ik schuur en ik speel met 't klein
zullen er nog zo'n ventjes zijn
2
des zaterdags 's avonds kom ik thuis
ik heb al mijn pree gegeven
dan zegt ze Jantje schuur mijn huis
ik zal oe morgen wel wat geven
dan ben ik zo vlug en dan ben ik zo blij
en dan schuur ik mijn huisje op een twee drij
maar dan moet ik nog wassen de doeken van 't klein
zullen er nog zo'n ventjes zijn
3
des zondags als eenieder is gereed
om een zwakke pint te gaan verteren
dan moet ik nog geven de dame haar kleed
om te gaan dansen en te generen
en dan geeft ze mij ene cent of tien
dan kan ik eens naar het koren gaan zien
maar zelf zuipt ze d'r mieter vol wijn
zullen er nog zo'n ventjes zijn
4
's zondags 's avonds komt ze zat naar huis
ik lig in mijn bed te beven
dan zegt ze Jan met een groot gedruis
ge most me de piespot maar 's geven
ik spring uit m'n bed al in mijn vaan
'k moet wachten tot ze heeft gedaan
maar als ik z' eens vraag om wat te doen
slaat ze seffens met hare schoen
5
ik heb geen ogenblik plezier
als ik met zo'n wijf moet leven
was ik maar honderd uren van hier
was ik maar alleen gebleven
maar als ik dan spreek mijn engeltje fijn
en als ik dan klaag van minnepijn
dan zegt ze .......
In 1983 zong Adriana Geldmijer-v.d. Broek te Prinsenbeek mij dit lied voor.
Jammer, dat ze het laatste gedeelte niet meer kende. Menigeen zal hieraan wel
een eigen invulling kunnen geven. Eerder gaf ik in mijn Liederen en dansen
uit de Kempen (blz. 270) en in Kroniek van De Kempen, deel 13 (blz.
155) al voorbeelden van liederen waarin de man zijn ongenoegen uitzingt over
zijn vrouw of z'n huwelijkse staat. In de eerder gepubliceerde varianten zit
het de man zelfs zo hoog, dat hij zijn vrouw aan de deur nagelt en dan zijn
huis te koop aanbiedt met 'alles wat er aan vastgenageld zit'.