1
Vrienden wilt dit eens aanhoren,
Wat ik u thans verhalen zal,
Wat wreede daad er weer gepleegd is,
Men weent en schreidt haast overal,
Een vrouw nog in den bloei van 't leven,
Is door een onmensch neergeveld,
Een haat moet het waarschijnlijk wezen,
Zooals men overal verteld.

Refrein
Wraak! hoort men alom nu roepen,
Wee! aan hem de moordenaar,
Een ieder zal hem altijd vloeken,
't Is gruwelijk en ook barbaarsch,
De gerechte straf zal hem wel treffen,
Die deze snode daad bedreef,
Zijn offer heeft hij laten leggen,
Bebloed, verminkt, dat men er van beeft.

2
Een ieder is het nu een raadsel,
De een zegt dit, de ander dat,
Men gist, men spreekt, men vraagt elkander,
Men raad, maar weet niet hoe of wat,
De menschen scholen zich te zamen,
Zij zien elkander doodsbleek aan,
Wie of de moordenaar mag wezen,
Daar blijft men bij verwonderd staan.

3
De vrouw nu overdekt met wonden,
Lag bewust'loos op haar sponde neer,
Maar dokter's hulp ingeroepen,
Bracht haar tot bewustzijn weer,
Maar toch het heeft niet kunnen baten,
De dood die eischte hier zijn prooi
't Leven was weldra geweken
Neen! zoo iets, neen dat is niet mooi.

4
Komt u niet een traan in de oogen,
Blijft ieder niet weemoedig staan.
Dat een, nog zoo jeugdig leven,
Door zoo een daad is heengegaan.
Twee kinderen, pas drie en zeven,
Beseffen 't groote leed nog niet
Maar God, de vader van de weezen,
Vergeet die arme schapen niet.

5
Wat is het leven hier op aarde
't Is niets, dan eenen zwaren strijd
Hoe kan een mensch dan zoo ontaarde
Het is iets, dat ten hemel schreidt
Moog het dan de aardsche rechter
Gelukken in dit droeve feit
De ware schuldige te vinden
Dat is het, wat een ieder pleit.